یلدا اینقدر دلبری نکن

یلدا بس کن اینقدر دلبری نکن ،پای فال حافظ بنشین و برای حال آرام تمام دلها نیت کن ،شاید این فال بی حادثه ممکن افتد #یلداتون مبارک

*تو رفتی و آسمان به حرف آمد #عاشقانه ها

تو رفتی و آسمان به حرف آمد / نبودی و چقدر برف آمد

انگار یه شهر خالیه

یه تعداد از آدما رو حتما همه توی زندگی هاتون داشتید از همون آدمایی که وقتی هستن همونجوری که با خودتون وقتایی که تنها هستید با اونا هم میتونید حرف بزنید ،یا بدون نگرانی میتونید کنارشون دیوونه باشید ،میتونید همه ی اون چیزی رو که فکر میکردید فقط توی آییینه با خودتون میتونید بگید رو هم با اونا در میون بزارید ، و این آدما اگه قرار باشه ما بین چندین نفر برای مسافرت و یا نه حتی رفتن به یه جای دور و سخت قطعا همین آدما هستن که میتونیم و دلمون انتخابشون میکنه چون دلمون کنارشون آرومه ،از همون آدمایی که فکر کن جنگ جهانی شده و همه شهر نابود شده و توی با یه جهان نا امیدی میتونی روی بام شهر کنار اون بشینی و اون برات یه امید بزرگه ،و اگه جایی برن انگار اون شهر خالیه و دلت بشدت آشوب انگار یه چیزی رو گم کردی ،و الان یاسمن قشنگم بشدت نگرانتم ،کاش سریعتر بیای و ستاره ی وبلاگت روشن بشه و بیام کلی سرت غر بزنم که چرا نبودی نگرانت بودم ، و اینکه انگار بیان خالیه دلم براتتتتتتت تنگ میشه خیلی خیلی ولی امیدوارم این نبودنت بخاطر این باشه که سرگرم باشی با خوشحالی هات و نه چیز دیگه ای

به حباب نگران لب یک رود قسم

ما آدمهای بی سلاح همیشه برای تحمل رنجها در مقابل با نا امیدی هایی که مقابل چشمامون دیوار میشه ،سعی میکنیم به هر نحوی خودمون رو آروم کنیم درست شبیه همون شعری که میگه :نه تو میمانی و نه اندوه و نه هیچ یک از مردم این آبادی /به حباب نگران لب یک رود قسم و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت "غصه هم خواهد رفت "،اما حقیقت اینه نمیره انگار خیال رفتن نداره و خیلی وقتا هم دلمون نمیخواد بره ،چون یه چیزایی فقط یه خیال نیست که بره ،توی یه قسمت از یه کتاب یه حرف جالبی رو زده :بدون غم چطور میشود معنای لذت را فهمید ؟این جمله بحثی قدیمی درباره ی تفکر رنج بود ،اما به نظرم آنقدر مسخره می آمد که شاید روحیه ی آدمهای صد سال قبل را نشان می داد ،به هر حال حتم دارم "کلم بروکلی هیچ تاثیری روی مزه ی شکلات نمی گذارد " .ما آدمها بقدری در مقابل با "افتادنها"مظلوم و بی دفاع هستیم و کوچولو که به هر دری می زنیم که خیلی از اتفاقهایی که قرار بیفته توی سرنوشت ما رو تغییر بدیم ،اما ما فقط میتونیم درست شبیه کسی کسی که شلعه های شعله های آتیش داره شبیه یه هیولا تموم دار و ندارش رو ازش میگیره و بقدری وحشیانه زبانه میکشه که فقط میتونه بشینه روبهروی اون از دور و زانوهاش رو بغل کنه و آروم اشکهایی که روی صورتش درست شبیه همون آتیش که نمیشه جلوش رو گرفت رو پاک کنه ،درست شبیه من لحظه ای که خواهر با بیماری سرطان پیشرفته روی تخت بیمارستان داشت برای همیشه چشماش رو می بست و من فقط میتونستم بخدا التماس کنم برش گردون ،خواهر من و به من برگردون ،و دیدن اشکی که آروم از گوشه ی صورتش پایین اومد که نمیدونم بخاطر چی بود ،اشکهای ما آدمها واکنشی که در مقابل لحظاتی داریم که فقط میتونیم نگاه کنیم و مثل یه بچه ی چند ماهه کاری از دست مون ساخته نیست ،،نمیدونم شاید اونم به این فکر میکرد ،نه شاید به اینکه بچه هاش رو با آرزوهایی که براشون داشت رو جا میذاره ،نمیدونم و نمیدونممممممممم و بعدش مقابل من خواهری که همه چیز من بود رو گذاشتن توی یه کاور مشکی و برای همیشه بردنش ،بی رحمها دلم نمیخواست توی سرخونه تنهاش بزارم ،اونجا سرد بود اون عادت به تنهایی نداشت هر چقدر داد زدم و التماس کردم که بزارن پیشش بمونم نذاشتن ،نذاششششششششششششتن ،بازی مسخره ایه ،اینکه آدما به دنیا بیان به هم وابسته بشن و بعد اون وقت از هم گرفته بشن ،یکی نیست ب بخدا بگه کاش تو هم یکی رو داشتی که ازت میگرفتن که "حکمت و مصلحت " این بازی احمقانه ات رو میفهمیدی به قول فاضل نظری :نه چون اهل خطا بودیم رسوا ساختی ما را / که از اول برای خاک دنیا ساختی ما را