خدا کند راه بیراه شود

گاهی وقت ها افکار و ذهن بعضی از آدم ها شبیه کهکشان راه شیری است که دلت میخواهد با سفینه ای به آنجا سفر کنی ،محو زیبایی وحشتناکش بشوی ،از همان محو شدن هایی که دستت را زیر چانه ات بگذاری و بدونه اینکه بفهمی نیشت باز بشود و چشمانت دو دو بزند ،ذهن سیال آنها را ذهن باتلاقی من درک نمیکند ،خوب بودن برخی از خلق الله وحشتناک است طوری که دلت میریزد که اگر برود و نماند چه کنم،ترسش طوری تنت را می لرزاند که در سردترین نقطه ی صفر قطبی هم نمی لرزد ،طوری کا حتی به نبودنش فکر میکنی وقتی در روی صندلی نشسته ای و چشمانت باز است ولی نگاهت جم نمیخورد به خودت که می آیی دستانت را که درهم قلاب میکنی میبینی وای چقدر سرد است ،شبیه گوشت یخ زده یخ بسته است که اگر نباشد ..همانی که وقتی صحبت از راه بیاید ،لبخند شهدی میزند که راه که بیفتیم راه را میدانیم ،ته دلت پایش را محکم به زمین می زند که راه بلد راه کا با او باشد حتی سختی راه به دیوانگی اش می ارزد ،گاهی حتی دلت امن یجیب میخواند راه به بیراه رود و ساعت گم بشود ،هر چه دل تنگت میخواهد کنارش باشی و موذیانه لبخند بزنی که خدایا شکرت عجب بیراه ی شیرینی ،نقشه ی راه همانی است که دلت میخواهد ،کاش میشد همه رفتن ها درگیر HIV مثبت بشوند +بیراه ی خواهرانه ای دلتنگ

کجایی ای جان ماجرا

کجایی جان ماجرا ..وسط غلغله انگار تویی گمشده است

کاش تو چشم میگذاشتی و من پنهان میشدم

090وچند را بگیرم که تو برداری،کجای این جغرافیای خاکی را بگردم که تو باشی،گاهی دلتنگی شروع که بشود نقطه ی پایانی دارد اما امان از ان روز و از این تکرار که فقط نقطه سرخط باشد و دلتنگی آدم شبیه همین زمین گرد که هرجای آن بایستی همانجا مرکز آن است ،هرجایی بروی همانجا مرکز دلنتگی است چون تو را آنجا هم دیگر نمیشود دید و محکم بغل گرفت و خندید ،کاش قانون زندگی اینطور رقم میخورد که مثل شروع مسابقه تایم هرکس برای دویدن اعلام میشد آن وقت هرچقدر هم که دیر میشد ،زود احساس نمیشد و هرچقدر هم که زود بود ،دیر نمیشد برای گفتن خیلی چیز ها ،کاش میشد قبل از اینکه من چشم بزارم و یهویی قایم شوی و من هرچقدر دنبالت بگردم و تو نباشی ،کاش قبل از بازی وحشتناک جهان میشد باهم به شمالی ترین نقطه ی زمین میرفتیم و از نزدیک دویدن پنگوءن ها را نگاه میکردیم و میخندیدیم ،کاش از لبه ی دره ای بلند و سبز پاهایمان را آویزان میکردیم و باهم چای دلچسب میخوردیم و پرواز شاهین دور دست قله نشین را دنبال میکردیم ،کاش میشد برای اینکه تو از بازی قایم باشک صرفه نظر کنی من غول چراغ جادو میشدم و طاق آسمان آبی را برایت به رنگ دوستداشتنی ات آبی فیروزه ای میکردم،کاش میشد من سرت را کلاهی به چه گشادی میگذاشتم و خودم پنهان میشدم و تو چشم میگذاشتی ،حالا بیا جوابم را بده تا چندین هزار بار من صدایت بزنم بیام ؟و صدای تو ........

مولا که دروغ نمیگوید باورش خرجی ندارد

جناب روحانی به تک تک ریشهایتان قسم که ماجرای پر شدن خزانه دولت و بازی خوساخته ی دلار و خالی کردن جیب ملت و سرگرم کردن انها را باور نکرده ایم ،باور کرده ایم نظام جمهوری است نظام دموکراسی است باور کرده ایم که حق انتخاب داریم فقط بین گزینه های اجباری از پیش تعیین شده انتخاب بین بد و بدتر مصلحتی که ما نمیدانیم و ماجرای نابودی تمام انسان های لایق که چندین دهه است مفقود شده اند جریان انکه دیگر زمان چه بیماری مبتلا شده که دیگر ایران نه مصدق را به خود دید و نه شهید رجایی و نه مدرس و نه امثالهم که به معنای واقعی دلشان برای ملت مستضعف بتپد و ،باور کرده ایم که هر کس اگر از عملکرد ضد و نقیض اسلامی جنابان به اصطلاح مسلمان انتقاد کند منافق محسوب نمیشود

فضای جو بی هوا

معلق بودن تنها در فضای جو خارج از زمین نیست،همینکه دیگر کنار شانه هایم نمیبینمت معلقم در دنیای بدونه هوای تو.+خواهرانه ای دلتنگ

حقوق بشر کاغذی

هر دو رهبر بودند دارای مرید و ایدءولوژی مختصی که جهانی را زیر و زبر کردند،یکی به صلح کشاند و یکی به جنگ،واقعیت جهان هم این بوده و هست تا وقت معین هم به هیتلرها نیاز دارد و هم به گاندی ها ؛بله شک نکن که تا موعد مقرر من اگر هیتلر نباشم ،هیلتری خواهد بود،این همان خاصیت انسان صلح و جنگ است که میتواند اشتباه تاریخ شود یا امتیاز آن.از ما بگذرد زمان بوی گند میدهد تاریخش یا نه .....رهبری برای زنگ بیداری یا برای زنگ خطر ،همان خطری که خاص انسان های نژاد برتر بود و قعر جهنمی شد و گور دسته جمعی که هیتلر سمفونی مردگانش را رهبری میکرد.ماهتما روحش شاد و ذهنش سبز ،که حتی برای دوره ای سلاح های گرم را خاموش و سرد نگه داشت .حقوق بشر کاغذی ؛ای کاش میشد از همه ی کاغذ های نوشته شده در خصوص حقوق بشر در سازمان و مجامع بین المللی به عنوان کاغذ های باطله برای پیچیدن سبزی در سبزی فروشی ها استفاده کرد،باور کنید برای بشریت و خلق خدا سودمندتر بود.حقوق بشر کاغذی نمیدانم از کدام بشر و سیاره ای تخیلی حرف میزند ؛چرا از بشر مبتلا به درد و بیماری های ساخته شده برای قربانی ثروت و تجارت کمپانی دارو و اسلحه حرفی نیست ،این همان حقوق شری است که امضا شده است باز هم حرفی نیست .